Passover and the Pursuit of Freedom

Dear This is Not an Ulpan Community,

Passover is approaching, as it is every year – but it seems that this holiday is not being allowed to fully exist in our hearts by the reality surrounding us. It is felt as though the very word "freedom" has been rendered irrelevant. It is found difficult to voice it without discomfort, and questions are being raised – freedom for whom? And when? And why now? How can freedom be spoken of when a massacre is being carried out against innocent people, when critical spaces are being erased, when despair is being allowed to spread, and when grief, pain, and helplessness are being experienced so deeply?

During this dark and difficult time, when no good news is being seen and nothing is being celebrated, this very concept – freedom – is being held onto by me. Not as a celebration of something completed, but as a moral demand that must not be let go of.

Freedom, as it is understood by This is Not an Ulpan, is not viewed as a goal. It is practiced persistently. It is enacted as a continuous movement against stagnation, surrender, and oppression.It is not only defined as freedom from external enemies, but also as liberation from the internalization of fear, from self-silencing, and from being diminished. It is viewed as a space where breathing, thinking, and feeling are made possible. In a time when paralysis can be easily fallen into – whether through immobility, despair, or fear – it must be remembered that freedom is also the choice of not being silent. Political freedom is believed to begin from within: from the place where feeling, seeing, listening, and responding are chosen.

Our work at This is Not an Ulpan, for over 12 years, stems from a deep belief in the power of language. The power to liberate, the power to create change, the power to undo separation. We believe that education is not just the transmission of knowledge but a truly political act. Education is one of the most human acts, because it is based on a rare assumption in our time: that change is possible. That we can learn. That we can understand reality differently and choose differently. That we are not bound by national, gendered, or oppressive narratives – and that we can carry within us a different vision.

Even when it seems we have no strength to fight, education allows us to hold onto moments of clarity. It reminds us that freedom, even if it seems distant, is not a dream. It is a practice. An exercise. A movement. As Paulo Freire, the philosopher who inspires our teaching, wrote:

"Education either becomes the practice of freedom, or it becomes an instrument of conformity."

We choose – again and again – to hold on to education as the practice of freedom. To choose not to solidify reality but to question it. To cast doubt upon it. To aspire to participate in its design. Not only with words, but with actions.

This period is difficult for all of us. We wake up every morning to scenes that are hard to bear. We feel powerless in the face of injustices, violence, and cynicism. But it is precisely from this place that I want to invite you – with love, with hope – not just to support This is Not an Ulpan, but also to join us. Be part of a community of learners, a community that thinks, that explores, that acts. A community that refuses to give up the possibility of imagining a different future. Learning Arabic and Hebrew together – in partnership, in pain, in courage – is, in my eyes, one of the most radical ways to fight stagnation, to insist on the possibility of change, and to build a different human space.

If you believe in this power – of language, of education, of community – come. If you want to be part of this struggle – not just against large injustices but also those in our daily lives, in the way we speak, respond, listen – join us. Sign up for our courses. Share our work. Support, if you can. Take part. We need you.

Amid all that feels hopeless, we see every week how learning language creates openings in the darkness. How moments of compassion, attention, and courage emerge. And that gives us the strength to continue. I promise to continue doing everything in my power to keep this space alive – especially now, and especially in these times.

Freedom is not something given to us. It is something we fight for.

With a deep, active, and human prayer for freedom.

Yours,

Noa Friehmann

CEO, This is Not an Ulpan – An Alternative Language School

---

קהילת כאן זה לא אולפן היקרה,

חג החירות, מגיע השנה כמו בכל שנה – אבל נדמה שהמציאות שסביבנו לא מאפשרת לחג הזה להתקיים בלב שלם. נדמה שהמילה "חירות" עצמה נעשתה לא רלוונטית. קשה לשאת אותה בפה מבלי להרגיש אי נוחות, ולתהות – חירות עבור מי? ומתי? ולמה דווקא עכשיו? איך אנחנו יכולות לדבר על חירות בזמן שמתרחש טבח באנשים חפים מפשע, בזמן שמתבצעת מחיקה של מרחבים ביקורתיים, בזמן שהייאוש משתלט, בזמן שאנחנו מתבוססות באבל, בכאב ובתחושת חוסר אונים גוברת? בתוך התקופה החשוכה והקשה הזו, כשנדמה שאין שום בשורה ואין מה לחגוג, אני מוצאת את עצמי נאחזת דווקא במושג הזה - חירות – לא כחגיגה של משהו שהושלם, אלא כתביעה מוסרית שאינה מרפה.

החירות, כמו שאנחנו מבינות אותה בכאן זה לא אולפן, איננה יעד. היא פעולה עיקשת. היא תנועה מתמשכת נגד קיפאון, נגד כניעה, נגד דיכוי. היא לא רק חירות מאויב חיצוני, אלא גם מהפנמה של פחד, מהשתקה, מצמצום. היא מרחב שבו אפשר לנשום, לחשוב, להרגיש. בתקופה שבה קל כל כך ליפול לקיפאון – בין אם מתוך שיתוק, יאוש או פחד – חשוב שנזכיר לעצמנו שחירות היא גם הבחירה לא לשתוק. החירות הפוליטית מתחילה מבפנים: מהמקום שבו אנחנו מוכנות להרגיש, לראות, להקשיב, ולהגיב.

העבודה שלנו בכזל"א, מזה למעלה מ-12 שנים, נובעת מאמונה עמוקה בכך שלשפה יש כוח. כוח לשחרר, כוח לייצר שינוי, כוח לפרום את ההפרדה. אנחנו מאמינות שחינוך הוא לא רק העברת ידע, אלא מעשה פוליטי של ממש. חינוך הוא אחת הפעולות הכי אנושיות שיש, כי הוא מבוסס על הנחת יסוד נדירה כל כך בימינו: שאפשר להשתנות. שאפשר ללמוד. שאפשר להבין אחרת את המציאות, ולבחור אחרת. שאנחנו לא כבולות לנרטיבים הלאומיים, המגדריים, הדכאניים – ושאנחנו יכולות לשאת בתוכנו חזון אחר.

גם כשנדמה שאין לנו כוח להיאבק, חינוך מאפשר לנו להיאחז ברגעים של צלילות. הוא מזכיר לנו שחירות, גם אם נראית רחוקה, היא לא חלום. היא פרקטיקה. תרגול. תנועה. כמו שכתב פאולו פריירה, הוגה הדעות שמהווה השראה להוראה שלנו:

"Education either becomes the practice of freedom, or it becomes an instrument of conformity."

אנחנו בוחרות – שוב ושוב – להחזיק בחינוך כתרגול של חירות. לבחור לא לקבע את המציאות אלא לערער עליה. להטיל בה ספק. לשאוף להשתתף בעיצוב שלה. לא רק במילים, אלא גם במעשים.

התקופה הזו קשה לכולנו. אנחנו קמות כל בוקר למראות שקשה לשאת. מרגישות חסרות אונים מול העוולות, מול האלימות, מול הציניות. אבל דווקא מתוך המקום הזה, חשוב לי להזמין אתכן – באהבה, בתקווה – לא רק לתמוך בכזל"א, אלא גם להצטרף אלינו. להיות חלק מקהילה של לומדות ולומדים, קהילה שחושבת, שחוקרת, שפועלת. קהילה שמסרבת לוותר על האפשרות לדמיין עתיד אחר. ללמוד עברית וערבית יחד – בשותפות, בכאב, באומץ – זו בעיניי אחת הדרכים הכי רדיקליות להיאבק בקיפאון, להתעקש על האפשרות של שינוי, של בניית מרחב אנושי אחר.

אם אתן מאמינות בכוח הזה – של שפה, של חינוך, של קהילה – בואו. אם אתן רוצות להיות חלק מהמאבק הזה – לא רק מול עוולות גדולות אלא גם בתוך היום-יום שלנו, בתוך הדרך שבה אנחנו מדברות, מגיבות, מקשיבות – הצטרפו אלינו. הירשמו לקורסים שלנו. שתפו את העשייה שלנו. תמכו, אם תוכלו. קחו חלק. אנחנו זקוקות לכןם.

בתוך כל מה שמרגיש חסר תקווה, אנחנו רואות מדי שבוע איך למידת שפה יוצרת פרצות באפלה. איך נוצרים רגעים של חמלה, של קשב, של אומץ. וזה נותן לנו כוח להמשיך. אני מתחייבת להמשיך לעשות כל שביכולתי כדי לשמור על המרחב הזה – דווקא עכשיו, ובעיקר עכשיו.

חירות היא לא דבר שניתן לנו. היא דבר שאנחנו נלחמות עליו.

בברכת חירות עמוקה, אקטיבית, אנושית –

שלכן.ם,

נעה פרימן

מנכ״לית כאן זה לא אולפן - בית ספר אלטרנטיבי לשפות.

---

مجتمع "هون مِش فُصحى" الأعزاء

يأتي عيد الحرية كما كُل عام - لكن على ما يبدو أن الواقع المحيط بنا لا يتيح لنا الاحتفال بهذا العيد بقلبٍ مُطمئن.

على ما يبدو أن كلمة الحرية بحد ذاتها لم تعُد مناسبة. من الصعب نُطقُها دون الشعور بعدم الارتياح، والتساؤل - حريّة لمَن؟ ومتى؟ ولما الآن بالذات؟ كيف نستطيع أن نتكلّم عن الحرية في الوقت الذي لا تتوقف فيه المجازر بحق الأبرياء؟ في الوقت الذي تُمحى فيه مساحات النقد، ويسيطرُ اليأس. في وقت الغرق بالحزن والعجز والحداد والألم؟ في هذه الفترة القاسية والمظلمة، والتي لا تبدو انها تُنذِرُ بأيُ بُشرَةٍ سارّة، في هذه الفترة التي لا تحملُ أي سببٍ للاحتفال، أجدُ نفسي متشبثةً بهذا المفهوم بالذات - الحُريّة - لا كإحتفالٍ بشيءٍ قَد تحقق، انما كَمطلبٍ أخلاقيٍ لا يلين.

الحُرية كما نفهمها في "هون مش فُصحى"، ليست هدفًا، انما عملًا عنيدًا. هي تحركٌ مستمرٌ في وجه الخمول والخضوع والاضطهاد. ليست فقط، حُريةٌ من عدوٍ خارجي، انما ايضًا من تذويت الخوف، والتضييق وكم الأفواه. هي مساحةٌ يمكنها أن تتنفس وأن تَشعر وأن تُفكِّر.

في فترة كهذه، حيث يَسهل فيها السقوط في فخ الخمول - أكانت نتيجةً لكَم الأفواه واليأس أو نتيجةً للخوف - من المهم ان نُذَكِّر أنفسنا بأن الحريّة تعني ايضًا اختيار كسر الصمت. الحرية السياسية تبدأ من الداخل: من المكان الذي نسمح لأنفسنا فيه أن نشعر وأن نرى وأن ننصت، من المكان الذي نسمح في لأنفسنا بأن نرُد.

عملنا في "هون مش فُصحى" مُنذ أكثر من اثنى عشر عامًا، يَنبعُ من إيمانٍ عَميق بحقيقة أن اللغة تملك قُوة. قوةً للتحرر، قوةً لإحداث تغيير، قوةً للتغلب على الفصل والتمييز. نحن مؤمنات بأن التعليم ليس مجرد نقلٍ للمعرفة، ولكنه فعلٌ سياسي بحق. التعليم هو أكثر الممارسات إنسانيةً على الإطلاق. لأنه ينطلق من فرضيةٍ نادرة الوجود في أيامنا، وهي: بان التغيير ممكن والتعلّم ممكن ايضًا. وأنّ فهم واقعنا بشكلٍ مختلف، واختيار طريق آخر هي ايضًا أمور ممكنة. أننا لسنا أسيرات السردياتٍ القومجية، أو الجندرية أو القمعية، وأننا نملك القدرة على حمل رؤيةٍ أخرى بداخلنا.

حتى في الوقت الذي يبدو فيه أن لا طاقة لنا على النضال، يتيح لنا التعليم إمكانية التمسك في لحظات الوضوح. يُذكرنا بأنّ الحرية، ولو بَدَت بعيدة المنال، فإنها ليست حُلمًا. نملكها بالممارسة، والحركة، كما كتب باولو فريري، المفكر الملهم لتعليمنا:

"Education either becomes the practice of freedom, or it becomes an instrument of conformity."

نحن نختار - مرةً بعد مرة - أن نتمسك بالتعليم كممارسةٍ من أجل الحُريّة. نختار الّا نخضع للواقع بل أن نتحداه. أن نضعه موضع الشك. أن نُشارك في تشكيله. ليس فقط بالكلمة، انما بالفعل كذلك.

هذه الفترة، قاسية علينا جميعًا. نستيقظ كل صباحٍ على مناظر يَصعب تحملها. نشعر بقِلّة الحيلة والعجز أمام الظلم والعنف واللا مبالاة. لكن ومن هذا المكان بالذات، يُهمني أن ادعوكن - بخالص الحُب والأمل - ليس فقط لدعم "هون مش فصحى"، بل للإنضمام الينا. لتكونن جزءًا من مجتمع متعلمات ومتعلمين، من مجتمع يُفكّر ويبحث ويعمل. مجتمعٍ يرفض التنازل عن امكانية التطلع الى مستقبلٍ آخر. أن تتعلمن العربية والعبرية معًا - بالشراكة، بالألم والشجاعة - هذه احدى الطرق الأكثر راديكالية في نظري للنضال في وجه الخمول، للإصرار على إمكانية التغيير، على بناء مساحةٍ انسانيةٍ أخرى.

اذا كنتن مؤمناتٍ بهذه القوة - قوة اللغة والتعلّم والجماعة - تعالوا. اذا كنتم تريدون أن تكونو جزءًا من هذا النضال - ليس فقط في وجه المظالم الكبيرة، بل في الحياة اليومية ايضًا، جزءًا من الطريقة التي نتكلم، ونجيب وننصت بها - انضموا إلينا. سَجّلو في دوراتنا. شاركونا نشاطاتنا، ادعمو، اذا استطعتم. كونو جزءًا. نحن في حاجةٍ لكن.م

في ظل كل ما يضعنا في قالب انعدام الأمل. نحن نرى، وعلى مدار الأسبوع، كيف أن تعلّم اللغة يصنع ثقوبًا في الظُلمات. يخلق لحظاتٍ من تعاطفٍ واهتمامٍ وشجاعة. وهذا يمُدُنا بالقوةِ لنستمر. أنني ملتزمة، بالاستمرار في فعل كل ما بوسعي للحفاظ على هذه المساحة - الآن بالذات.

الحرية لا تُمنَح لنا، علينا أن نقاتل من أجلها.

أملًا في حريةٍ عميقة، فاعلة وإنسانية.

من أجلكن.م

نوعا فريمان

المديرة التنفيذية ل"هون مش فصحى"، مَدرسة بديلة للغات.